Dat gebeurde met zigeunermuziek op straat, met Wagner en Chopin op de piano, met een ontroostbare dochter die dikke tranen liet, met een boottocht naar zijn laatste rustplaats.
De dienst werd bijgewoond door bekendheden als Freek de Jonge, Jan Mulder, Sonja Barend, Connie Palmen, Wim Kok en Remco Campert. Er werd gehuild, maar ook gelachen. Want zoals Mulisch zelf zei: ‘Nu hoef ik alleen maar dood te gaan en kan het feest beginnen.'

Bron: http://standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=J131T8MH&subsection=4

Dit artikeltje viel me toch op omdat Harry Mulisch toch een belangrijk figuur was in onze literatuur. Zelf heb ik maar een verhaal van hem gekeken. Ja gekeken, zijn boek "De Aanslag" dat in 1982 verscheen is verfilmd in 1986. De film heeft ook meerdere prijzen gewonnen waaronder een Oscar in de categorie "beste Niet-Engelstalige Film. En later heeft de film een Golden Globe gewonnen in de categorie  "Beste buitenlandse film" Wat me toch wel raakte was Muslisch zijn uitspraak voor zijn dood: 'Nu hoef ik alleen maar dood te gaan en kan het feest beginnen.'  Deze uitspraak heeft me toch wat doen nadenken over het feit dat er toch wel veel oudere mensen zich eenzaam en alleen kunnen voelen.